Dag 25 Savannakhet

Wies belt me om 06.15 uur. Ze weet dat ik vroeg vertrek maar juist vandaag heb ik een korte route gepland. Ik lag dus nog in bed toen ze me belde. 

Ontbijt bestaat vandaag uit een groot zacht broodje met ei. En natuurlijk sla ik de koffie niet over. 

Daarna ga ik rustig richting een Homestay wat 40 km fietsen is. De weg ernaar toe is verschrikkelijk. Regelmatig moet ik in de remmen knijpen omdat het asfalt totaal aan flarden gereden is

Ik mag €4 betalen bij de Homestay maar als ik de kamer inloop draai ik me meteen om. De ventilator zit vol met dode insecten. De rest heb ik niet meer bekeken. Ik vraag het geld terug. Dat was nog een kunst. Hij begrijpt het aanvankelijk niet en praat geen woord Engels. 

Ik fiets verder en weet dat ik misschien  geen Homestay meer tegen kom tot Savannakhet. In ieder geval niet op Google Maps en niet op booking.com. 

Ik ga voor de extra 78 km geasfalteerde weg met gaten. Helaas moet ik me omdraaien want een brug is ingestort.

Niet recent lijkt me. De bordjes ‘geen doorgaand verkeer’ heb ik niet gezien of ontbreken. 

Er zit niets anders op dan een andere route zoeken met Komoot, dus eerst 3 km terug. Ik kwam vervolgens op een zandweg met rode aarde en verschrikkelijk veel gaten en losse zand. Ik moest me continue concentreren op de weg.

Dan zijn 15 Km erg vermoeiend. Uiteindelijk kom ik op de grote doorgaande weg. Tijd voor een grote pauze. 

Na mezelf wat moet ingepraat te hebben moet ik nog 58 km. Ik heb er al 85 gefietst. Ik heb mezelf beschermd tegen de zon door een t-shirt over mijn hoofd te trekken waardoor een groot gedeelte bedekt is. Om mijn middel heb ik een handdoek gebonden zodat mijn bovenbenen bedekt zijn. Het is 31 graden en in zon nog warmer. Jammer heb ik van mijn outfit geen foto maar dit is een beproefde manier wat ik nog vaker ga gebruiken. Foto staat in de wachtrij. 

Na de grote pauze wordt het me wel langzaam duidelijk dat ik voor donker niet op de eindbestemming ben. Ik voel me immers best nog fit. Ik zie een bord langs de weg met een foto van een ijskoffie. Lekker, dus stoppen. De locals wilden van alles weten en met Google Translate lul ik een aardig woordje Laotiaans. 

De klok tikt evengoed door en mijn doel om voor donker aan te komen kan ik op mijn buik schrijven. De locals weten dat er om 16.30 een bus voorbij komt. Het was 16 uur en de locals zien hem al aankomen. Met 3 man/vrouwen stormen ze naar de weg en stoppen de bus. De fiets met tassen gaat boven op het dak. Het gaat zo snel dat ik mijn groene jasje met geld, paspoort en bankpasjes er niet meer kan uithalen. Ik stelde me in de bus voor in welke benarde situatie ik kom als die tas van het dak valt. 

Gelukkig heb ik alles schadevrij weer in ontvangst mogen nemen. 

Het land is zo arm. Geld voor een weg op te knappen of een ingestorte brug te herbouwen is er gewoon niet. Wat me opvalt is dat er relatief veel 4x4 auto’s rijden, vooral Toyota Landcruisers. Moeilijk te rijmen met dit uitzonderlijke arme land. 

Ik heb vandaag gemerkt dat de infrastructuur slecht is en dat de opleiding op een laag pitje staat en dat bijna niemand Engels spreekt. Er is dus nog veel werk aan de winkel. De kip is in de laatste 5 jaar bijna 150% gedevalueerd. 5 jaar geleden toen ik mij ging voorbereiden op deze reis kocht je voor €1 bijna kip9000. Nu krijg ik er meer dan 22000