Dag 92 woensdag 19 okt richting Charlottesville.

Ik begin met een toevoeging van gisteren. 

De Native Americans hebben wel een god schrijft Louis, een van onze volgers. Het is de grote Manitou. Dank je Louis. 

Na een heerlijk ontbijt met Dirk en Chrissy

brengt Dirk ons met de auto op de Blue Rich Parkway.

Deze weg loopt hoog door de Appalachen en is een toeristische weg. Vrachtwagens mogen hier niet komen. We mogen totaal 2 uur hier op de toppen van de heuvels fietsen en naar beneden kijken genietende van de prachtige kleuren.

Het gaat als een wasbord en er is geen stukje vlak. Het is koud, 3 lagen kleding is vandaag niet voldoende. De dikke winterhandschoenen en de buf voor de qoren en een dikke jas, alles gaat aan. Meer heb ik niet bij me en nog heb ik koude vingers. 

Dan buigen we af het dal in. De koude wind schiet langs mijn polsen naar boven en verdwijnt langs mijn buf en capuchon en helm naar buiten. Eindelijk mogen we vliegend dalen. Met maar liefst 15 procent

is het veiliger om in de remmen te knijpen. We hadden het makkelijker voorgesteld maar beneden ging het ook als een wasbord. We moeten nog 32 km en ik heb de pijp uit en shirt zeiknat. Dan maar wat rustiger klimmen want een nat shirt maakt je nog kouder. 

We vinden een bankje in de zon en daar eten we de inhoud van de cadeauzak van gisteren op. Je merkt dat het oktober is. De zon verdwijnt snel achter de bomen. Een hertje snelt de weg over en verdwijnt in de bossen.
Het is druk op de weg naar Charlottesville. Er komt een fietser voorbij stormen, ‘Do you Need any help’. Hij zag waarschijnlijk dat ik  bekaf was. Maar wat kun je vragen voor hulp. Een pilsje?  Maar hij was al weg voordat ik kon antwoorden. 

We fietsen zonder problemen door dit universiteit stadje naar onze Guest House. 

Daar zijn geen andere gasten dus morgen hebben we de ontbijt kamer voor ons alleen. We gaan na het douchen nog even eten bij Firefly hier op de hoek en dan terug lopend en snel naar bed. 

Het was een mooie, koude en vermoeiende dag.