Dag 3 Richting Grand Ronde

We vertrekken op een moment dat de tent bijna afgebroken was en de slaapzakken nog open op een picknick tafel lagen en het begon te regenen. Snel de tent weer opbouwen en de slaapzakken erin. Even later klaart het op en we moeten alles nat inpakken. Vanavond kan het drogen bij onze eerste Warmshowers host.  We hebben de eerste keer ons 1-pit kooktoestel gebruikt. Lekker ontbeten met koffie maar toen we klaar waren was er een vette zwarte brandvlak op de tafel. Toen pas hebben we de gebruiksaanwijzing gelezen. De volgende keer gaan we het anders doen, we hebben wat geleerd. 

Na een echte koffie in het volgende dorp gaan we op pad naar Grand Ronde. Alleen maar bossen en heuveltje op, heuveltje af. Het verkeer bleef rustig op een enkele truck na die boomstammen had geladen. 

In Grand Ronde een heerlijke koffie gedronken bij de Native Americans zoals ze genoemd willen worden. Indiaan is een scheldwoord blijkt nu. De hoofdtooi ontbrak en de vrouwelijke bediening zag er niet anders uit dan westerse mensen. 

De indianen kenden geen westerse ziektes zoals griep, mazelen etc. Dat veranderde in 1780 toen er westerse pelsjagers en zeelieden hun gebied in kwamen. De bevolking werd gedecimeerd. De US Army deed de rest. Nu mogen ze een casino hebben op hun territorium. Van de winst krijgt elke inwoner $1000. Drugs wordt getolereerd in Oregon. Ik vertelde van de Nederlandse koffieshops. Ja die kende ze maar in Oregon worden alle drugs getolereerd. Ze vertelde het met een schijn van trots. 

We gingen verder naar onze Warmshowers host Linda en Gerry. We konden het huis niet vinden dus we belden ergens aan. De vriendelijke man stapte in de auto en ging zoeken. Zonder resultaat. Toen maar even gebeld. Het was toch de goede weg. Voor het huis zou een blauwe fiets staan. De huisnummers lopen hier onlogisch, voor ons tenminste maar ook voor de man die ging zoeken. Ver in de onbewoonde wereld zagen we de genoemde fiets staan. Het huis was verscholen in een dicht oerwoud. We werden welkom geheten door Renaldo, een 65 jarige aangewaaide fietser die niet meer weg gegaan is. Van oorsprong een Beier maar inmiddels genaturaliseerd Amerikaan. Even later kwam er een jong Amerikaans stel, Mat en Grace, die dit jaar niet werken als seizoensarbeiders in de Nationale parken en de horeca. Zij fietsen dezelfde route als wij. Even later komen de eigenaren Gerry en Linda met dochter Wren binnen van hun werk. Beide hebben zaken in de buurt. Speelgoed, restaurants en snoep. Er werd gekookt, bier gedronken en leuke verhalen verteld. Het was gezellig maar ook daar komt een eind aan als iedereen zijn inspanningen heeft geleverd die dag. Zeer bijzonder die gastvrijheid en feel yourself at home.