Dag 78 woensdag 5 okt richting Rough River State Airport

We staan op als de zon zijn best doet om de mist te verdrijven.

Angelica heeft koffie gemaakt en een tortilla. We vertrekken met een leuke herinnering aan Angelica. Ze zorgt voor iedereen en iedereen is welkom in haar huis. Ze vertaald Spaans voor Mexicanen. Ze doet dit in vele omstandigheden zoals in de verloskamer, scholen etc. Er zijn vele Mexicanen die haar diensten kunnen gebruiken. 14 Jaar geleden is ze aangereden en als gevolg daarvan is haar onderbeen verbrijzeld. Ze rookt dagelijks illegaal marihuana tegen de pijn. De dokterskosten bedroegen toen $1,5M. Wie kan dat betalen? Ik heb niet doorgevraagd. Het humeur is gelukkig niet beschadigd. Ze is een opgewekte vrouw. 

We fietsen weer in de heuvels, met zon, geen wind en mooie herfstkleuren.

We maken onderweg nog een foto van Halloween

en een unieke brievenbus.  

Bij de eindbestemming praten we met een stel waarvan de man piloot is bij UPS. Nu is hij met zijn sportvliegtuig uit Louisville.

Ze nodigen ons uit bij hun te logeren, maar hoewel we vlak in de buurt komen over twee dagen slaan we de uitnodiging af omdat tot zondag ons schema vast ligt. Jammer maar we moeten keuzes maken. Ik ga zwemmen in het stuwmeer. Ik kan niet lezen wat op het doek staat.

Lijkt op closet maar dan wel een grote. Dat zal dus wel niet zo zijn. Het water is aangenaam. Dat kan ook niet anders want de nachten zijn weliswaar koud maar de max temperatuur overdag is nog altijd 26C. Ook de zwembaden bij de hotels en bij de stadsparken zijn al lang dicht, zelfs toen het midden september nog 37C was. Als je het water te koud vindt, ga je er vanzelf niet in. Dat hoeft toch niet met dwang te gebeuren? Waar is die vrijheid in de USA?

Om 19 uur gaat het restaurant dicht. Bestellen kan dan niet meer. We willen betalen maar het internet laat het afweten. We kunnen cash betalen. 

We slapen in het enige gebouw bij het vliegveld. Van het vliegveld moet je je niet teveel van voorstellen. Van het gebouw waarin we mogen overnachten immers ook niet. Er is een douche, toilet en een verblijfsruimte waar we de slaapzak kunnen uitrollen. Alles wat we nodig hebben inclusief verwarming. Dit is een vliegveld wat veel voorkomt in de USA. Eigenlijk bestaat het vliegveld uit een betonnen landingsbaan en dat is alles. Geen lichten langs de baan, geen verkeersleider, geen faciliteiten om bij te tanken, geen personeel en geen instrumenten die de piloot kan gebruiken om te landen. Is het mistig dan kun je hier niet landen. We hoeven dus niet bang te zijn dat dadelijk een kolonne toeristen ons bespiedt vanachter het raam. Of dat de douane naar ons paspoort vraagt. 

We mogen iets doneren. Voor de jaarlijkse feestavond denk ik. En dat doen we met veel plezier. De kleuren in onze ‘vertrekhal’ doen me denken aan een busstation in Djakarta. Niets negatiefs over de functionaliteit en inrichting overigens.